Morgen is het PSYCHOSE AWARENESS DAY, las ik deze week ‘toevallig’. En omdat ik er nu al tijden tegenaan loop te hikken en alles in mij denkt dat mijn kop eraf gaat, mijn leven voorbij is als ik hiermee naar buiten kom, ga ik het maar gewoon eruit gooien. Begin 2016, vlak nadat ik weer moeder was geworden en de kutkanker een paar weken daarna mijn liefste veel te jonge moeder en tante wegrukte uit het leven, was ik een tijdje zo psychotisch als een deur. Zo. Dat is eruit.

Geteisterd door demonen

Terwijl ik bezig ben met die supergave foto’s voor mijn prachtige website voor de Jankfabriek, en het extreem stressvolle iktrekhetslecht crowdfundcampagne van Gorgeous Grey, word ik geteisterd door demonen die vinden dat ik dit niet mag vertellen, dat ik niet zichtbaar mag zijn. Omdat ik weet dat ik met de lancering van mijn website ook de openbaarheid inga met ‘mijn’ psychose. Want eind vorig jaar heb ik het plan opgevat om over die ervaring een podcastserie te gaan maken. Ik diende er een subsidie-aanvraag voor in bij Socialrun. En kreeg het toen ook nog eens toegewezen (help, schrik, nee, ja, wat nu??) De afgelopen weken ben ik begonnen met interviews daarvoor afnemen. Met mijn vader bijvoorbeeld. En de kraamzorg die er eind 2015 bij was toen ik ook al wiebelig was, maar nog niet zo heel erg wiebelig.

Een bak vol liefde

Die gesprekken zijn vet heftig. Mijn vader vertelde dingen die hij nooit eerder had verteld. Over hoe bang hij op een gegeven moment voor mij was, maar toch ervoor is gaan staan dat ik niet werd opgenomen. Wat in mijn ogen mijn redding is geweest. Dat ik thuis mocht herstellen, ver weg van de idiotie die de psychiatrie heet. In een bak vol liefde van de mensen om mij heen. Alle mensen die ik nog steeds EXTREEM DANKBAAR ben. Een van de redenen waarom ik mijn verhaal wil vertellen.

De psychose dwingt me om alles te laten zien zoals het is. De shit en de pracht.

Om anderen te laten ervaren hoe het is om zoiets mee te maken, hoe je hoofd werkt, maar dat je altijd ook nog een gezonde kant hebt. Wat je nodig hebt en wat juist averechts werkt. Dat het heftig, angstig en naar was, maar ook een fantastische trip door mijn eigen brein, zijn, ziel en de wereld. Een trip die me heeft gebracht waar ik nu ben. Die me dwingt om alles wat niet meer bij me past uit mijn leven te gooien en te kiezen voor wat echt bij me hoort. Om alles te laten zien zoals het is. De shit en de pracht.

Ik heb geen keus

De afgelopen weken herbeleefde ik alles zo intens, dat ik het gevoel kreeg alsof ik zo weer in een psychose terecht zou kunnen komen. Of dat ik mezelf onder driehonderd DSM-diagnoses kan scharen. Waaraan ben ik begonnen dacht ik? Waarom doe ik dit? Ik hoef dit niet te doen? Van niemand. Ik hoef hier niet mee naar buiten… Maar het voelt alsof ik geen keus heb. Iedereen zei toen en nog steeds tegen mij, als ik erover vertel: wat kun jij het goed verwoorden. Iedereen hangt aan mijn lippen. Vorige week nog, een wetenschappelijk onderzoeker aan de Universiteit Maastricht, die me zo dapper vindt dat ik deze psychotische podcastserie ga maken en dat het zoveel teweeg zal brengen. En dan voel ik: dit klopt.

Ik wil een stigma doorbreken

Maar ondertussen schijt ik 17 kleuren. En toch, niet onder een pseudoniem. Ik wil een stigma doorbreken. Ik wil iets veranderen. Ik wil laten zien dat IEDEREEN dit kan overkomen. En daar hoort mijn gezicht bij. Dat er altijd een trauma onder zit als iemand mentaal onderuit gaat en dat ik ‘het geluk’ had dat een deel van mijn trauma heel dichtbij was gebeurd, waardoor ik veel empathie kreeg van zorgverleners en de mensen om mij heen. Maar de meeste trauma’s van mensen die dit meemaken liggen ver in het verleden. Opgestapeld, wachtend tot ze kunnen exploderen. En dat mentale shit ook tot een enorme positieve transformatie kan leiden. Ik vind mezelf echt een veel leuker mens sinds me dit allemaal is overkomen. Beetje gek ook, maar hé, aren’t we all a bit mad…? 🙂

Terwijl ik dit schrijf huil ik. Van opluchting. Dat ik dit eindelijk niet meer voor me zit te houden. En dat ik nu rustig kan uitkijken naar de lancering van mijn website zonder dat ik me hierover druk zit te maken.

Haha.
Dus.
Oké doei.

O en wie al een inkijkje wil krijgen in hoe ik onder meer tegen een psychose aankijk, kan eens kijken naar de documentaire Crazywise, die ‘toevallig’ in 2016 is verschenen.