anouk josephina

Over mij

roepnaam:

Anouk

3e doopnaam:

Josephina

a.k.a:

Jankbaas & Stemdoula

Ik vertel, schrijf, illustreer, dicht, zing, dans, luister en jank verhalen. Ik geloof in de kracht van delen. Omdat verhalen raken, openen en verbinden.

Ik ging van creatieve muzikale duizendpoot naar zelfstandig journalist. Werd ervaringsdeskundig in psychische kwetsbaarheid. Via stembevrijding, vrouwencirkels, innerlijk kindwerk en nog meer van dat keerde ik terug naar mijn basis. Van hoofd, naar hart, naar buik. Zoekend naar de balans tussen yin en yang.

‘Take a chance. Here’s your song. Time to dance’

Alicia Keys – Listen to your heart

josephina

Een van mijn vele namen, die ik lange tijd vermeed om te noemen. Ze verraden mijn Zuid-Nederlandse, katholieke afkomst. De kerk en tradities waarvan ik wil loskomen, maar die ik tegelijkertijd mis. Josephina verwijst naar vele voorouders, maar ik ben als eerste kleinkind vernoemd naar mijn grootouders Zef † en Fien. Mijn zingende charmante opa en mijn bourgondische gastvrije oma. Meesterverhalenverteller. Altijd de lachers op haar hand. Ouders van mijn moeder †. Die ik nu met liefde laat zien in mijn naam. Josephina staat symbool voor de drie pijlers waar de Jankfabriek op rust: verhalen, muziek en spiritualiteit.

'This special need. That's within us. Brings out the best. Yet worst in us. Follow the passion. That's within you. Living the truth. Will set you free.'

Janet Jackson - The Velvet Rope

jankbaas

Als enige zat ik middenin de klas op de basisschool te snotteren bij de eindscène van een kerstfilm. De leraar vroeg ‘of het wel goed met me ging’ en iedereen om me heen draaide zich verbaasd naar me om. Die verbaasde, enigszins geamuseerde blik kreeg ik in dezelfde tijd van het jaar van mijn familie als de tranen over mijn wangen liepen zodra Artax verdronk in The Swamps of Sadness in The Neverending Story.

Ik mag mezelf met recht een baas noemen als het op janken aankomt

Om mijn gehuil werd gegrinnikt en gelachen. Het werd manipulatief genoemd. Het werd stilletjes gedoogd, maar nooit toegejuicht. Ik was in mijn omgeving duidelijk een zonderling als het op janken aankwam. Later werden mijn huilkwaliteiten dusdanig opgemerkt dat vriendinnen vroegen hoe ik dat deed, zo makkelijk huilen. Want het leek ze best een opluchting om eens af en toe een lekker potje te janken. Ik bleek daar een kant-en-klaar-recept voor te hebben: luister muziek die je ontroert, liefst via een koptelefoon, ga op de grond liggen en geef je over.

the shizzle

Verhalen, gedichten, illustraties en workshops 

pod
cast

blog

work
shops