In dit droomhuis (verstopt achter de droomtuin) vierde ik twee zomers geleden met familie en vrienden de verjaardag van mijn vader. Het was een behoorlijk spontane actie, een paar weken eerder door mijn moeder geregeld. Ze wilde mijn vader verrassen, iets voor hem doen, nu de kanker in haar lijf allesvernietigend om zich heen had geslagen.
We haalden Limburgse vlaai
Het was de perfecte zomerdag. Overdag waren we alleen met ons gezin, aanhang en de kleinkinderen. Lagen we aan het zwembad, haalden Limburgse vlaai bij de plaatselijke bakker en bereidden de barbecue voor. ’s Avonds druppelden steeds meer familie en vrienden binnen. Mijn vader was zwaar onder de indruk van het verrassingsfeest. De locatie was onvoorstelbaar mooi en dan ook nog eens met zoveel dierbaren om zich heen.
Laat op de avond, toen ik vanuit de keuken de tuin in keek, naar alle gasten die buiten zaten te lachen, drinken en eten, kwam mijn vader naast me staan. ‘Ik denk dat dit de laatste keer is dat we mijn verjaardag met z’n allen vieren’, zei hij, starend naar mijn moeder en haar zus. Allebei lachend aan een tafel vol met vrienden en familie. Allebei geveld door het lot dat kanker heet. ‘Denk je dat echt?’, vroeg ik. ‘Mamma verbaast ons telkens weer, wie weet.’ Ik keek opzij naar m’n vader en zag aan zijn gezicht dat mijn optimistische woorden hem niet konden overtuigen. ‘Dit is de laatste keer’, herhaalde hij.
Perfect voor een reportage
Afgelopen voorjaar kreeg ik van de redactie van Elsevier TerZake de vraag of ik nog mensen kende met een mooi tweede huis. Voor een fotoreportage en een portret. Bijna onmiddellijk dacht ik aan Huis Broeckmeulen in Thorn. Dat zou perfect in zo’n reportage passen.
Rond dezelfde tijd als mijn moeder ruim twee jaar geleden eigenaar Kok Mulleners belde met de vraag of het huis op de verjaardag van mijn vader beschikbaar was, benaderde ik de architect voor een interview in Elsevier. Natuurlijk wilde hij meewerken en vertellen over de rijke geschiedenis van het monumentale pand.
Op het kantoor van Mulleners Architecten aan de Keizersgracht in Amsterdam spraken we bijna een uur over Huis Broeckmeulen en wat er zo bijzonder is aan het witte stadje Thorn. Maar ook over ons bijzondere verrassingsfeest, hoe het is om als Limburger in de Randstad te wonen (voor altijd verlangen naar het bourgondische leven) en over mijn moeder. De laatste keer dat ik Kok Mulleners zag was op de borrel na haar begrafenis. Vijf maanden na het feest in Broeckmeulen. Anderhalve week na de begrafenis van mijn tante. Mijn vader kreeg helaas gelijk. Het was de laatste keer dat we zijn verjaardag met zijn allen vierden. Daar kon geen droomhuis iets aan veranderen.
