8 maart 2022
Internationale Vrouwendag
ben ik met mijn 40 jaar exact
40 weken zwanger

Ik heb de laatste maanden weinig gedeeld op mijn sociale kanalen en website. En toch is er veel dat in me omgaat, groeit, dat ik zou willen delen. Maar telkens als ik wil schrijven weet ik het niet zo goed. Zoveel inzichten die worden gedeeld, zoveel meningen geventileerd, zoveel discussies, zoveel overvloed aan delen. Zoveel gaande in de wereld.

Sinds mijn zangavontuur in de opera Anderhoofd bij Opera Theater Amsterdam, waarvan de digitale lancering nog in de montagekamer ligt en dat lockdowntechnisch abrupt stopte zonder dat we de laatste voorstellingen konden spelen, voelt mijn stem verstild. De winter in gegleden, om vervolgens te zakken in mijn groeiende buik, met daarin een wezentje dat met midzomer mij en mijn partner verraste. En toch ook weer niet. Omdat ik het ergens wist, al jaren eerder.

Schaduwgesprekken met mezelf

Het wezentje dat me voor het eerst naar een abortuskliniek liet gaan, en me er ook weer heel hard van weg liet lopen (Wist je dat vrouwen daar sinds de rona-maatregelen alleen naartoe moe(s)ten?? Wat een stille en eenzame ervaring van een toch al ingrijpende gebeurtenis…). Het wezentje dat met zijn tweeën in mijn buik bleek te zitten, maar al vrij snel alleen verder groeide. Alleen, met naast zich de vrucht van een broertje of zusje waarvan het hartje was gestopt met kloppen. Het wezentje dat me deed afvragen of ik het met opzet had gedaan, open gestaan voor conceptie, om mijn (nieuwe) partner bij me te houden. De zwangerschap ging in de eerste maanden gepaard met behoorlijk wat schaduwgesprekken die ik met mezelf voerde.

‘Het voelt soms alsof ik moet bewijzen
dat ik kan bevallen
zonder psychotisch te raken’

Onlangs had ik een gesprek met de POP-poli, die zwangere vrouwen met psychische kwetsbaarheid begeleidt, ter preventie van in mijn geval een psychose in de kraamtijd. Waar ook weer zo’n schaduwfiguur wat te zeggen had. ‘Het voelt soms als een beproeving’, zei ik tegen de hulpverlener. Dat moest ik verder uitleggen. ‘Nou, alsof ik mezelf en de wereld om me heen moet bewijzen dat ik ook kan bevallen zonder psychotisch te raken. Er zijn immers eindeloos veel vrouwen die dat wel kunnen.’ Ik moest er zelf best hard om lachen. Maar het is natuurlijk eigenlijk wel apart.

Ongevraagd advies van een psychiater

Na mijn eerste psychose en geboorte van mijn dochter zei een psychiater een keer tegen me dat ik maar beter geen kinderen meer kon krijgen. Ook al kende hij me (buiten een gesprek van 1 uur) niet als patiënt, laat staan als ouder, of had hij enig zicht op de context en triggers waarin mijn psychoses zijn ontstaan. Daar heb ik zelf pas de afgelopen twee jaar steeds meer helder inzicht in gekregen. En toch is het geïnternaliseerde stemmetje in mijn eigen hoofd het regelmatig eens met die psychiater, en wellicht met mensen om mij heen die het niet met zoveel woorden zeggen, maar zeker ook zorgen hebben rond mijn kwetsbaarheid.

Ik volgde de hartewensen van anderen

Zwanger zijn in deze levensfase, bijna tien jaar later dan mijn eerste kind, met zoveel meer bewustzijn, inzicht en levenservaring, voelt als een geschenk. Op deze Internationale Vrouwendag denk ik automatisch weer even aan de vrouwen die me hebben gevormd, waaronder mijn moeder. Afgelopen februari zou ze 61 zijn geworden. 54 was ze, toen ze ging. Zonder haar overlijden had deze zwangerschap zich waarschijnlijk niet eens aangediend. En was dat wel zo, dan had ik andere keuzes gemaakt, was haar invloed groter geweest. Waardoor ik in het verleden niet altijd mijn eigen hart heb gevolgd, maar de hartewensen van anderen. Of de angsten van anderen.

Voor mijn 40ste verjaardag gaf ik mezelf een online stemworkshop cadeau bij Nessi Gomes. Want hoewel ik steeds meer op mijn eigen pad wandel, blijft het een uitdaging om me niet te laten afleiden en beïnvloeden. En het is toch echt mijn stem die me daar telkens weer bij helpt om de juiste richting te vinden. En dus wandel(waggel) ik weer een stukje verder op wat het levenspad mij brengt. Nieuwsgierig, open en vol goede moed. Benieuwd naar wat het alweer bijna volgroeide wezentje aan transformaties gaat brengen.

I cross over
Anxious spirit
Lost my knowing
Confused senses
Ancient voices
Spill their secrets
Taking footsteps
With our mother
All related
Brokenhearted
No more darkness
With this love
We are all related
In love
Give me strength
In this love

Nessi Gomes | All Related

Foto: Marieke Koudstaal