06.01.21
Vandaag is het vijf jaar geleden dat ik naar de huisarts ging omdat ik al een paar dagen tussen de nachtelijke borstvoedingsmomenten, het universum aan het uitpluizen was.
5 jaar geleden dat ik verlaten donkere straten zag en voelde dat ‘we’ elkaar niet meer mochten aanraken. Ik schreeuwde het uit van de pijn bij dat ‘waanbeeld’. We moesten het mannelijke en het vrouwelijke balanceren. Eindeloos tekende ik het yin-yangsymbool in allerlei variaties. Ik verwerkte het vredeteken erin, het man- en vrouwteken…
‘Tranen lopen over mijn wangen
en ik weet niet eens waarom.
Ik voel me soms zo’n huilend Mariabeeldje’
Ik luister zojuist naar een interview waarin wordt gezegd ‘Mensen onder hypnose kunnen geopereerd worden en voelen dan ook echt die pijn niet.’ De afgelopen dagen bloed ik, het is mijn maantijd en ik huil. Tranen lopen over mijn wangen en ik weet niet eens waarom. Ik voel me soms zo’n huilend Mariabeeldje. Waaruit tranen vloeien die nooit lijken te stoppen. Waarom voel ik me al mijn hele leven alsof ik de enige ben die huilend op de operatietafel ligt en voelt wat er aan de hand is, maar niks kan doen?
Ik denk aan het gedicht dat ik korte tijd na mijn eerste psychose schreef, waarmee ik mijn existentialistische gevoelens probeerde te duiden:
