23.12.20

‘Sail on silver girl
Sail on by
Your time has come to shine
All your dreams are on their way
See how they shine’

Bridge over Troubled Water | Aretha Franklin e.a.

Poeh. Ik viel om dit jaar. Heel hard. En ik ging door, maar het is een harde dobber. Want alles wat me overeind hield op andere momenten dat ik omviel, vooral SAMEN zingen, mag niet meer. Kan niet meer. Inclusief het geven van mijn lessen. En dat kan ik nog steeds niet plaatsen. Ik probeer te zien wat wel kan, maar ik merk dat mijn lichaam en geest moe zijn van flexibel zijn. Niet alleen van dit jaar, maar van vele jaren.

‘Sail on silver girl‘. Sow heejjj, die line kwam wel binnen vanmiddag in mijn mail. Zo scherp gevonden door de websitebouwer van de Jankfabriek als opmaat voor haar kerstboodschap. Een stukje tekst uit Bridge over Troubled Water, dat ik zo vaak zong met soulkoor The Brand New Bags. Vooral met kerst, waarbij de solist niet alleen het publiek, maar het hele koor altijd tranen in de ogen bezorgde.

En Dianta, die mijn website bouwde, realiseerde zich ineens waarom het nummer zo raakte: ‘I choose my dreams too. I rather sail big scary waves, do things that make no sense to others and feel alive. (…) I truly believe that we all have dreams and desires for a very specific reason. When we set ourselves free and release that magic within, girl we are supported and supportive in ways far greater than we can imagine. So this quote reminds me to keep going. Just keep going.’

Ik zet kleine, angstige stappen

Anders dan toen ik vijf jaar geleden onderuit ging, zette ik toen grootse stappen. Ik zou bewijzen dat ik die psychotische kant van mij zou temmen. Ik zou het wel fixen, door mijn angsten aan te kijken. Maar dit jaar waren al die externe fix-mogelijkheden er niet. Of grote netwerken die me konden opvangen. Dit jaar was er alleen ik. En daarom zijn mijn stappen klein, angstig en vanuit een diepe, stille kern, die geen energie meer heeft om iets te bewijzen in deze wereld. Ik wil gewoon kunnen zijn met mezelf, in vrede, zonder het innerlijke gevecht over of ik mijn volle potentie wel zal bereiken in dit leven.

Ik wil expressie blijven geven aan mijn talenten, zonder het gevoel dat ik aan een wedstrijd meedoe. Kleine stapjes. Omdat ik nooit heb geleerd wat kleine stapjes waren. Kruipen sloeg ik over, ik liep met 9 maanden. En misschien is het op mijn 38ste tijd dat ik eens een tijdje leer kruipen.