Tien jaar geleden, in de zomer van 2008, ontstond het idee voor Bureau Brinkman. Ik zat sinds juni thuis met een burnout. Daags nadat ik een aantal dagen in Parijs was geweest om een medisch congres te verslaan, kon ik ‘s avonds niet meer in slaap vallen. Ik was volledig opgedraaid. Op. Ik kon alleen nog maar huilen.
26 was ik, allround verslaggever bij een nieuwsmagazine voor huisartsen en medisch specialisten, met een eigen koopwoning, net landend van een hele roze maar ook onstuimige wolk, waar ik die winter op was beland met de man die nu de vader van mijn kinderen is. Toen ik ‘s ochtends mijn leidinggevende belde om te zeggen dat ik niet in staat was om te komen werken, was ze niet verbaasd. Ze had machteloos toegekeken hoe ik mijn eigen afgrond in rende.
‘Bungelend aan de afgrond voelde ik me bewust onbekwaam’
Tien jaar later zijn de gelijkenissen met die zomer opvallend. Ik rende afgelopen voorjaar opnieuw richting een afgrond, volledig in de doe-stand, overactief, opgedraaid. Wegsprintend van een gevoel dat te pijnlijk was: liefdesverdriet. Ik wilde weg van het afscheid moeten nemen van het perfecte plaatje (in mijn hoofd) en het omarmen van een totaal onduidelijke toekomst. Dit keer zag ik mezelf rennen. De afgrond kwam akelig dichtbij. Uiteindelijk bungelde ik aan de rand. Daar hangend voelde ik me bewust onbekwaam. Ja, ik weet wat ik moet doen om dit te voorkomen, wat goed voor mezelf is, maar toch lukte het me lange tijd niet om uit mijn overlevingsmechanisme te komen.
Indi.Arie weet altijd in precies de juiste woorden met de meest passende melodie te bezingen wat ik voel.
Onverwachte keuze onder de sterrenhemel
En toch, komt tijd komt raad. Vakantie zonder kinderen (met de Vrouwenkrachtacademie naar prachtig inzichtgevend Glastonbury), vakantie met kinderen (zoekend naar overgave aan traagheid), hulp vragen, tot rust komen bij mijn Limburgse roots, mezelf openen naar anderen en keuzes maken. Keuzes die vanzelf kwamen, keuzes waar ik bewust voor moest gaan zitten. Een verrassend onverwachte keuze maakte ik onder een prachtige sterrenhemel, voor een tipitent in de Costa del Achterhoek, waarin de kinderen (eindelijk…) lagen te slapen. Namelijk dat ik niet doorga met het tweede jaar van de opleiding stembevrijding. Niet omdat ik geen lessen stembevrijding meer wil geven, maar omdat het – voor nu – teveel is. Met een verhuizing in het verschiet, met twee kleine kinderen én twee ouders die aan een nieuwe omgeving moeten gaan wennen, met o ja, moeder zijn én zelfstandig ondernemer, is het zo níet de tijd om mezelf opnieuw in een volgepropt opleidingsjaar te storten.
‘Ik zie mezelf bovenaan de afrond naar beneden kijken’
En dus neem ik even een pauze. En wat voelt dát goed. Ik zie mezelf terugkrabbelen, weer gaan staan bovenaan de afgrond en naar beneden kijken. In plaats van de angst voor dat overweldigende gapende gat, merk ik de weidsheid op van het landschap onder mij. De mogelijkheden, de ruimte. De rust. Ik voel me weer in control. Ik voel mijn kracht, mijn potentie.
Tien jaar Bureau Brinkman. Ik weet al langer dat Bureau Brinkman, in deze vorm, gaat verdwijnen. Naast mijn activiteiten als stembevrijder ben ik in de luwte al een tijdje bezig met het opnieuw vormgeven van mijn werk als creatieve zelfstandige. Ik heb steeds meer behoefte om een échte ondernemer te zijn, in plaats van een dienstenleverende freelancer. Ik heb ideeën die naar buiten mogen, langzaam het daglicht zien. Daarmee ga ik dit najaar verder. Op mijn eigen tempo. Het tempo van mijn hart. Dat een stuk trager ligt dan mijn hoofd telkens weer beweert.
Slow down baby
You’re going too fast
You got your hands in the air
With you feet on the gas
You’re ’bout to wreck your future
Running from your past
You need to slow down baby
Thinking the faster that I go
The faster I will reach my goal
The race is not given to the swift
But to him who endureth
