Vloggen voor beginners, filmen met je smartphone, leren podcasten, social media masterclass en schrijven voor het web. Als het aan het cursusaanbod van de Nederlandse Vereniging voor Journalisten ligt, heb ik nog een heleboel te leren als het op mijn vakgebied aankomt.

Mosterd-na-de-maaltijd-gevoel

Afgestudeerd in een tijd dat anderhalve man en een paardenkop de richting Internetjournalistiek koos (ik niet), sociale media voorzichtig hun intrede deden en (vak)media net de 1.0-versie van hun html-websites bouwden, heb ik altijd een soort mosterd-na-de-maaltijd-gevoel bij de digitale ontwikkelingen in de journalistiek. Tegen de tijd dat ik door heb wat op dat moment hip-and-happening is, heeft de generatie onder mij (jep, met 35 mag ik dat zeggen) alweer wat nieuws onder de knie.

Roepende in de Twitterwoestijn

Heus, het is verleidelijk, om de geheimen te ontdekken van LinkedIn, Facebook, Instagram en Twitter (ik voel me bij dat laatste medium altijd òf een roepende in de woestijn, òf het klapvee van de populaire kids op het schoolplein waar ik niet bij hoor). Eindelijk ontdekken hoe ik mijn teksten nou écht interessant maak voor het web (ik doe al jaren maar wat), of uitzoeken hoe ik moet podcasten. Want misschien heb ik het wel nodig om opdrachtgevers te houden én te krijgen. Met nog zeker dertig dienstjaren te gaan kan ik niet nu al achteroverleunen als het op nieuwe ontwikkelingen aankomt.

Of wel?

Toen ik me in 1999 inschreef voor de School voor Journalistiek koos ik het vak om verhalen uit te spitten en erop uit te trekken. Voor het contact met mensen en om persoonlijke verhalen op te tekenen. Als ik me zou specialiseren in vloggen en filmen, ondertussen voortdurend twitterend, zou ik bijna elk moment van de dag aan een beeldscherm zijn geplakt. Voor zover dat niet al het geval is.

Ik gooi het roer om

Een behoorlijk deprimerend en inspiratieloos beeld als je het mij vraagt. En daarom gooi ik vanaf volgende maand het roer totaal om (nou ja, een beetje dan). Ik ga namelijk iets doen waar geen enkel computerscherm aan te pas komt, iets wat totaal onverwacht op mijn pad kwam, maar waar ik intens gelukkig van word. Ik start aan de Academie voor Stembevrijding in Amsterdam, zodat ik me over twee jaar stembevrijder mag noemen. Wat? Ja, je leest het goed, stembevrijder. In het Engels wordt het ook wel voicefulness genoemd; mindful je stem gebruiken. Hoe dat precies gaat, daar zal ik zeker nog een blogje over schrijven. Voor nu laat ik het bij deze mededeling. En dat ik – zo lang ik niet verplicht hoef te vloggen, podcasten of twitteren – gewoon blijf schrijven, want dat vind ik nog steeds leuk. Sterker nog, schrijven gaat me een stuk makkelijker af sinds ik stembevrijding heb ontdekt. Een stuk, vrijer… 🙂

 

Nieuwsgierig? Kijk hier maar eens.