Lang geleden leerde ik mezelf aan om moeilijke keuzes met mijn hoofd te maken. Een rijtje plus- en minpunten maakte dat ik ooit koos voor de School voor Journalistiek en niet de Kunstacademie. Of geen gitaarles durfde te nemen, maar vasthield aan mijn eerder gekozen dwarsfluit.
Rationele keuzes wringen
Hoe meer levenservaring ik heb, hoe meer ik zie dat de keuzes die ik op deze manier heb gemaakt, gaan wringen. Maar hoe volg je dan je gevoel, je hart, als je je hoofd jarenlang veel doorslaggevende beslissingen hebt laten maken? Als je hoofd niet vertrouwt wat je hart je ingeeft en je gewend bent te luisteren naar goed onderbouwde (tegen)argumenten?
In mijn geval moest ik afscheid nemen van een aantal dierbaren en voor de tweede keer moeder worden om weer naar mijn hart te durven luisteren. Het leidde tot het opzeggen van mijn grootste terugkerende opdracht en vanaf vandaag tot een eigen kantoorruimte buitenshuis. Na exact 8,5 jaar zelfstandig ondernemen hoef ik mijn teksten niet meer vanachter het bureau op de zolderkamer te schrijven, maar bij de leukste creatieve broedplaats van Amersfoort, De Nieuwe Stad.
Het is hoog tijd
Een totaal irrationele keuze, schreeuwt mijn hoofd al een paar weken. Want waarom ga je kantoorruimte huren, terwijl je een paar maanden geleden je grootste vaste inkomstenbron de deur hebt gewezen? Omdat het hoog tijd is, zegt mijn hart. Tijd om deze stap te zetten en omdat het goed voelt.
‘Maar wat dan?’, vraagt mijn hoofd zich af. ‘Wat voelt goed?’ Nou, allereerst het gesprek met ‘chef Werkplaats P’ en ontwerper Ingrid Philomeen, de ruimte, de locatie. Alles in mijn lijf gaat stromen als ik daar ben, komt in beweging. ‘Maar het is zo weinig concreet’, vervolgt mijn hoofd. ‘Klopt’, geeft mijn hart toe, ‘zo is het met gevoelens, ze zijn niet in feiten of lijstjes te vatten. Maar als je ernaar durft te luisteren wéét je gewoon dat het klopt.’
Wat nou als het misgaat?
‘Ik vind het zo spannend’, mompelt mijn hoofd. ‘Wat nou als het misgaat? Als je niet genoeg verdient om de huur en je hypotheek te betalen?’ ‘Vertrouwen’, glimlacht mijn hart. ‘Vertrouwen?, vraagt mijn hoofd, hoe doe je dat?’ Mijn hart glimlacht nog steeds. ‘Vertrouwen doe je niet, dat heb je. Luister maar. Voel maar.’
Deze tekst schreef ik mede naar aanleiding van een coachingsgesprek met Tamara Beekmans van de Vrouwenkrachtacademie.
