Vandaag reed ik over de A2. Van mijn roots in Limburg naar mijn woonplaats Amersfoort. Al honderden keren reed ik deze route, de weg kan ik inmiddels dromen. Een haat-liefdeverhouding heb ik met deze weg. Hij brengt me naar mijn dierbaren, maar hij staat tegelijkertijd symbool voor de dagelijkse afstand tussen ons.

‘Welke muziek wil jij horen op een dag als vandaag?’, vroeg de presenterende radio-dj op de zender die ik in de auto luisterde. Een dag als vandaag. De dag dat mijn vader in de ochtendzon aan de gevel van mijn ouders’ huis de vlag halfstok hees. Eén dag nadat mijn ouders een slechtnieuwsgesprek hadden bij de oncoloog. Alwéér een slechtnieuwsgesprek over mijn moeders gezondheid.

Snelweg vol gedenktekens

Terwijl op de radio het ene na het andere rake liedje voorbijkwam, volgden langs de snelweg de gedenktekens elkaar op. Een levensgrote Nederlandse vlag met daarin de datum van de rampvlucht op een display bij Eindhoven. Een gigantisch zwart rouwlintje met daarin het vluchtnummer MH17 voorbij Den Bosch. Om de zoveel kilometer een verzoek van Rijkswaterstaat om ‘veilig’ te herdenken en een parkeerplaats op te zoeken. En op de tegengestelde rijbaan colonnes zwarte auto’s die onder politiebegeleiding richting Eindhoven reden.

Verdriet in het kwadraat

Terwijl ik in mijn linker ooghoek de colonnes voorbij zag rijden klonk op de radio het dromerige Hey Now van London Grammar. Plots een brok in m’n keel. Tranen in m’n ogen. Overmand door verdriet. Verdriet voor verlies. Verdriet voor afscheid. Verdriet voor ziekte. Verdriet voor eenzaamheid. Voor pijn. Voor strijd. Voor haat.

Verdriet.

Een dag als vandaag. De dag dat mijn ouders elkaar 33 jaar geleden het jawoord gaven en mijn moeder hardop lachte toen ze m’n vader erop betrapte dat hij het was vergeten. De dag dat mijn lieve kleine grote broer de leeftijd van 28 mocht bereiken en we dat vierden met een heerlijke aardbeienvlaai. De dag dat een buurjongetje van amper 4 jaar aan de poort stond te roepen of hij met mijn zoon van ruim 1,5 mocht komen spelen, terwijl we net tien minuten thuis waren. De dag dat hetzelfde buurjongetje besloot zijn speelgoedtractor drie weken lang aan mijn zoon uit te lenen omdat ‘hij toch op vakantie gaat’. De uitdrukking als een kind zo blij had niet beter kunnen passen.

Een dag als vandaag.

 

Beeld: Flickr